Przeżywamy dziś ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Jest to zarazem uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Ustanowił ją papież Pius XI w 1925 r., a następnie, po Soborze Watykańskim II, ustalono jej obchód na zakończenie roku liturgicznego.
Liturgia słowa, poczynając od Księgi Daniela i kończąc na Ewangelii według św. Jana, porusza temat Bożego panowania. „Panowanie
Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” – pisze prorok w Księdze Daniela na kilka stuleci przed pojawieniem się Jezusa z Nazaretu. Wtóruje mu autor Psalmu 93: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan odział się w potęgę i nią się przepasał…” oraz „Twój tron niewzruszony na wieki,
Ty od wieków istniejesz, Boże…”. Prawdę o Bożym panowaniu potwierdza Księga Apokalipsy św. Jana, gdzie czytamy o Synu Bożym: „Jezus Chrystus jest Świadkiem Wiernym, Pierworodnym umarłych i Władcą królów ziemi”. W Ewangelii zaś według św. Jana Pan Jezus stwierdza wprost w rozmowie z Piłatem: „Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu”. 
emy ku wypełnieniu się historii ludzkiej, które odpowiada w pełni planowi Jego miłości: «odnowić wszystko w Chrystusie, to, co jest na niebie, i to, co jest na ziemi» (Ef 1, 10). W świetle centralnego miejsca Chrystusa, „Gaudium et spes” odczytuje kondycję współczesnego człowieka, jego powołanie i godność, jak również środowiska jego życia: rodzinę, kulturę, gospodarkę, politykę, wspólnotę międzynarodową. Oto misja Kościoła wczoraj, dzisiaj i na wieki: głosić Chrystusa i dawać o Nim świadectwo, aby człowiek, każdy człowiek mógł w pełni zrealizować swoje powołanie”.
W Roku Wiary starajmy się jeszcze bardziej poznać i pokochać Chrystusa, który był, który jest i który przyjdzie na końcu czasów jako zwycięski Król Wszechświata i Pan dziejów.
Ks. Jacek Molka